Ο επηρμένος άνθρωπος συγκαλύπτει τα αφόρητα κενά του, το αίσθημα της ντροπής για τον εαυτόν του και τα βαθιά, ασυνείδητα συμπλέγματα ανεπάρκειας και κατωτερότητας που φέρει, τοποθετώντας τα στους άλλους, μέσω της υπεροψίας του και της ψευδαίσθησής του ότι υπερέχει, κατά πολύ, έναντι των άλλων.
Ασκεί αμείλικτη και, συχνά, ανάρμοστη και απρόσκλητη κριτική σε αυτούς που θέλει να ελέγχει, διαρκώς τρέφοντας τον εαυτόν του από την υποτίμηση των άλλων.
Τελικά, παραμένει, ουσιαστικά, μόνος και συνθλίβεται από την αδυναμία του να σχετιστεί, σε βάθος, με τον κόσμο και με τον ίδιο του τον εαυτό.
Η έπαρση συνιστά σημάδι και σύμπτωμα κάποιου τύπου διαταραχής της προσωπικότητας, την οποία σπάνια κανείς αναγνωρίζει και ζητά βοήθεια γι’ αυτήν.

— Σοφία Χατζηδημητρίου

«Η υπερηφάνεια προηγείται της συντριβής και το υπεροπτικό πνεύμα της πτώσης» (Παρ. 16: 18).