Όπως ο καλλιτέχνης μπορεί να γίνει δέκτης και αγωγός μιας δημιουργίας σαφώς μεγαλύτερης του εαυτού του, η οποία έχει την δική της ξεχωριστή Ζωή, έτσι και οι απλοί άνθρωποι• κάτω από την πνοή και επίσκεψη της Αγάπης μπορεί να δημιουργήσουν στιγμές σαφώς μεγαλύτερες των ιδίων, ως προσώπων, οι οποίες ανήκουν στο υπερβατικό και ξεπερνούν το κάθε πρόσωπο χωριστά ή και την μεταξύ τους σχέση.

Ενόσω το καλλιτεχνικό έργο παραμένει και στέκεται στους αιώνες ως φανερή μαρτυρία αυτής της υπέρβασης και γι’ αυτό αναγνωρίζεται, τιμάται και πρέπει να διαφυλάσσεται ως Ιερό, οι ιδιωτικές στιγμές παραμένουν, κατά κύριο λόγο, κρυφές μνήμες της Άλλης Ζωής, της Όντως Ζωής και μπορεί να τιμούνται μόνο μυστικά στο σύντομο πέρασμά μας από τον κόσμο.

Η γεύση του Παραδείσου, είτε αυτή προσφέρεται μέσα από ένα έργο Τέχνης είτε μέσα από μια ιδιωτική στιγμή, υποψιάζει τον άνθρωπο για το επέκεινα της ύπαρξης.

Πολλοί μπορεί να συγκινηθούμε βαθιά στην επίσκεψη αυτής της ευλογίας, όμως ελάχιστοι εξ’ ημών, στην ιστορία της ανθρωπότητας, μπορούν, επί μακρόν, να την ενσαρκώνουν στον βίο τους. Αυτούς τους λέμε, δικαίως, αγίους.

— Σοφία Χατζηδημητρίου