Είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα γύρω από την έκδοση της πρώτης μου ποιητικής συλλογής, “Άγνωστοι Αγαπημένοι”. Το μόνο σίγουρο είναι πως η συγκίνησή μου είναι σχεδόν αβάσταχτη, όπως και το τεράστιο αίσθημα ευγνωμοσύνης που με κατακλύζει. Ο πόνος της ζωής μου, τα τραύματά μου, οι αιμορροούσες πληγές, οι διαρκείς αγωνίες, ο ατέρμονος αγώνας για νόημα, από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά και οι κορυφώσεις των μέγιστων, βαθύτατων συγκινήσεων που αξιώθηκα να ζήσω μετουσιώθηκαν σε λέξεις. Δεν ξέρω πώς, ούτε γιατί μου δόθηκε τα πράγματα να γίνουν έτσι. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που μου δόθηκε, έπρεπε, με κάποιον τρόπο και συχνά συνθλιβόμενη από τον ίδιο μου τον εαυτό, να το υπηρετήσω, όπως και να συνεχίσω να το υπηρετώ.

Μου είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι είμαι απλά το μέσον της έκφρασης συναισθημάτων, καταστάσεων, συνδέσεων και γεγονότων που διαρκώς με υπερβαίνουν και με καλούν να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου, βγαίνοντας πάντα κατά τι ηττημένη. Τα ποιήματά μου είναι προσευχές και ταυτόχρονα δωρεές, άνωθεν, ίσως, λόγω μιας διαρκούς, αγωνιώδους, κοπιώδους και ειλικρινούς έκκλησης για νοηματοδότηση της ύπαρξης, όχι μόνο της δικής μου, αλλά όλων των ανθρώπων. Χρειάζεται, πλειστάκις, να εγκαταλείπω τις αντιστάσεις μου και να υπομένω το πέρασμα από μέσα μου της ίδιας της ζωής, ώστε να διευρύνομαι, ακόμη και στιγμές που αισθανόμαι ότι αυτό δεν το αντέχω.

Πιστεύω πως όλοι παραμένουμε, έστω μερικώς, άγνωστοι προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους, ενόσω είμαστε ήδη βαθύτατα αγαπημένοι, από την απαρχή της σύλληψής μας και μέχρις εσχάτων. Έχουμε αγαπηθεί πολύ πριν ψηλαφίσουμε, εμείς οι ίδιοι, την Αγάπη συνειδητά. Αυτό είναι ένα αβάσταχτο γεγονός για τον δεδομένο φυσικό και ψυχικό περιορισμό μας. Το να αφεθούμε στην Αγάπη προς τον Εαυτό και προς τον Άλλον συνιστά την μέγιστη και ύψιστη κλήση μας, αλλά και πρόκλησή μας, ένα έργο που μάλλον δεν ολοκληρώνεται ποτέ στο γήινο πέρασμά μας, φωτίζει όμως τον δρόμο προς την Αιωνιότητα.

Αυτήν ακριβώς την διαδρομή, με τις συναισθηματικές της εξάρσεις και υφέσεις, αποπειράθηκα να καταγράψω στην παρούσα συλλογή, ακολουθώντας το νήμα που βρήκα κάποια στιγμή, πεσμένη στο πάτωμα. Η ευγνωμοσύνη μου είναι ισόβια προς όλους όσοι με στήριξαν και όλους όσοι με πόνεσαν εκούσια ή ακούσια. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, γιατί η ευγνωμοσύνη, όπως και η Αγάπη, όταν Είναι, είναι προς όλους.

Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω την κόρη μου, Μυρτώ, και τους γονείς μου, Γιώργο και Μαρία, αυτούς τους Άγνωστους Αγαπημένους που συνιστούν τον κεντρικό συναισθηματικό μου άξονα, συμβάλλοντας καθοριστικά στην διαμόρφωσή μου και οι οποίοι με αντέχουν, παρόλες τις αντιφάσεις, εξάρσεις, μεταπτώσεις και πολυπλοκότητές μου. Χωρίς αυτούς, δεν θα υπήρχαμε, μηδέ εγώ, μηδέ οι “Άγνωστοι Αγαπημένοι”.

Ευχαριστώ τους φίλους που υπήρξαν για μένα τα αδέλφια που δεν είχα. Τα λόγια δεν αρκούν για να εκφράσω το πόσο ευλογημένη αισθάνομαι για το υπέροχο δώρο της φιλίας των τόσο εξαιρετικών, αυθεντικών και αξιόλογων ανθρώπων, από όλα τα στάδια της ζωής μου, αυτών που παραμένουν εγγύς και άλλων που ξεμάκρυναν.

Ευχαριστώ, επίσης, τους ασθενείς μου που, επί σειρά πολλών ετών, έχουν εμπιστευτεί την ψυχή τους σ’ εμένα και μ’ έχουν πλουτίσει αδιανόητα πολύ, όχι μόνον με τις ιστορίες τους, αλλά κυρίως με το μοίρασμα των προκλήσεων του δικού τους αγώνα και την αγάπη τους που συνεχίζει να μου δίνεται απλόχερα και ενίοτε ανέλπιστα.
Ακόμη θυμάμαι με άμετρη χαρά, ενθουσιασμό και συγκίνηση, το τηλεφώνημα της Πόπης Γκανά τον Σεπτέμβριο του 2019, η οποία αγκάλιασε την παρούσα συλλογή και με εισήγαγε στην οικογένεια των Εκδόσεων Μελάνι, με ζεστασιά, ανθρωπιά και μια αφοπλιστικά γοητευτική απλότητα.

Ευχαριστώ, από το βαθύτερο σημείο της καρδιάς μου, τον σύντροφό μου Αλέξανδρο Χριστοδουλόπουλο, όχι μόνο για την πολύπλευρα καταλυτική του παρουσία στην ζωή μου, αλλά και για το μοίρασμα στην Τέχνη, τις πάντα εμπευσμένες του φωτογραφίες και την ιδιαίτερα ξεχωριστή νοήματος και αγαπημένη εξ’ αυτών που μου δώρισε για το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Αυτονόητα, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο αναγνωστικό μου κοινό, γιατί ποίηση χωρίς αναγνώστες δεν υφίσταται.

— Σοφία Χατζηδημητρίου